هر چند انتهای فلک خاک این در است            خاک بـقـیع بر سر ما تـاج دیگر است
بال فـرشته منت از این خاک می‌کـشد            جنّت کجا به گرد و غبارش برابر است

بوی بهشت واقـعـه هرچـند دلـرباست            این قطعه از بهشت خـدا دلرباتر است

بـرمـا مـجـال خــادمــی او نـمـی‌رسـد            وقتی که جبرئیل دراین خانه نوکر است
تشبیه مهر و ماه بر این آستان خطاست            خورشید و ماه پرتو فانوس این در است
گـیسو ز غم کشیده به چهره مگر بقیع            کز این حجاب خاطر هر شب مکدّر است
نـام بـقـیـع مـی‌شـنـوم بـغـض مـی‌کـنم            خاکی که نام بُردن از او غربت آور است
تخریب شد بقیع پس از آن غروب شد            گویا فلک به خون جگرها شناور است
بـی‌سـایـبـان مــزار امـامــان بـی‌حـرم            این روضه از کران به کران آه گستر است
هر یک که خـفته‌اند در این آستان غم            بر سینه‌هایشان همه داغی مکرر است
آن داغ مشترک حرم و آتش است و دود            این آه پا گرفته ز یک روح و پیکر است
هر یک به چشم دیده چگونه عزیز او            درشعله‌ها شبیه سپندی به مجمر است
دیـده است بین خـانه امـامی میان دود            وحشت به جان همسر و اطفال مضطر است
دیـده به خـیمه گاه امامی به چشم خود            در بین دود، شعله به دامان خواهر است
دیـده میان آتش و خـون سـیل لشگری            دنبال گوشواره و خلخـال معجر است
در کربلا وجب به وجب روضه ریخته            آری عـزای کرب‌و‌بلا داغ اکـبر است
اما تمام چـشمه این روضه‌های سخت            در شعله و شکستن آیـات کـوثر است
خـاکی اگر که مـانـده مَـلک خانۀ بقـیع            سِرَّش همه ز چـادر خاکی مادر است